Plany tyflograficzne – czyli dotykowe makiety budynków, mapy w brajlu oraz wypukłe schematy – stanowią istotny element wspierający samodzielne poruszanie się osób niewidomych i niedowidzących. Choć Europejski Akt o Dostępności (EAA) nie wskazuje wprost na konieczność ich stosowania, to zalecenia Polskiego Związku Niewidomych jasno podkreślają ich znaczenie.
Zgodnie z polskim prawem, wszystkie budynki użyteczności publicznej – takie jak urzędy, szpitale, uczelnie czy domy kultury – muszą być dostępne dla wszystkich użytkowników, niezależnie od stopnia sprawności. Wynika to z zasady projektowania uniwersalnego, zapisanej w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych. Dodatkowo obowiązująca w Polsce Strategia na rzecz Osób z Niepełnosprawnościami 2021–2030 promuje tworzenie przestrzeni przyjaznych i dostępnych dla każdego.
Warto podkreślić, że wiele samorządów oraz instytucji publicznych korzysta dziś z funduszy unijnych na poprawę dostępności. Aby uzyskać takie wsparcie, konieczne jest spełnienie konkretnych standardów, w tym również tych dotyczących dostępności dla osób z niepełnosprawnościami wzroku.
Plany tyflograficzne powinny być czytelne, funkcjonalne i intuicyjne dla wszystkich użytkowników. Dzięki nim osoby z dysfunkcją wzroku mogą bezpiecznie i samodzielnie poruszać się po budynkach. To nie tylko kwestia przepisów – to przede wszystkim wyraz szacunku i troski o równe traktowanie każdego człowieka.